Politie begeleidt ons naar het strand…

Dinsdagavond maken wij bij volle maan nog een wandeling langs zeedijk op zoek naar eten. Aan het strand zijn er verschillende eetstandjes met tapioca (een snack gemaakt op basis op maniok en cocosnoot). Woendag blijven wij wat langer in onze hostal Bossa Nova en maken uitgebreid kennis met de uit het Italiaanse Verona afkomstige eigenaar. Zoals wij ook elders tijdens ons verblijf in Brazilië mochten ondervinden is ook hier gastvrijheid troef. De mensen zijn enorm behulpzaam. Gezien het overtrokken weer trekken wij vandaag om veiligheidsredenen zonder waardevolle bezittingen (dus rustdag voor de fotograaf) richting centrum en markt van Maceió. Wij genieten van de aangename sfeer en de aangeboden koopwaar. Laura en Marte willen vanavond maar al te graag al hun pasaangekochte bikini’s schouwen in het zwembad van Pousada Bossa Nova. In een winkel met tweedehandse boeken en tijdschriften vindt Ward zijn “goudmijn” aan fonoplaten : voor één real per stuk vindt hij zijn gading tussen de toch wel duizend aangeboden elpees met hoofdzakelijk MPB, Forro, Sertaneja, bossa nova, etc. De muzikale hoofdstad van Noordoost-Brazilië, Salvador Bahia, moet nog aangedaan worden… het belooft nog om onze al uitgebreide collectie aan te vullen. De meisjes sluiten naar gewoonte hun dag af in het zwembad en hangmat van onze hostal.

Donderdag staan wij op met de stralende zon. Ideaal dus voor een dagtrip die ons eerst brengt het koloniale stadje Marechal Diodoro, nationaal patrimonium. Tussendoor bezoeken wij enkele artisanaat-winkeltjes (typisch hier is het geweven textiel). Ook ditmaal verplaatsen wij ons met de plaatselijke bussen, niettegenstaande men ons regelmatig duurdere georganiseerde pakketten of taxi’s tracht aan te bevelen. Met de behulpzaamheid van de Brazilianen op straat vinden wij steeds onze weg, na een tijdje krijgen wij zelfs een beter oriëntatie in Maceió. Rond de middag trekken wij richting kust : vandaag doen wij Praia do Francés aan. Aan de kust staan uiteraard vis en zeevruchten op het menu. Alle vier vinden wij deze kuststrook nog mooier dan de kust die wij begin deze week aandeden.

Vrijdagvoormiddag valt er veel regen in Maceió. Daarom blijven we wat langer in onze hostal en vertrekken nadien voor een wandeltocht van zo’n 4 kilometer langs de zeedijk. Voor de surfers maakt het weinig uit of het al dan niet zon is. Ons middagmaal nemen wij ditmaal in een “restaurant por kilo” : aan de buffettafel kiest elkeen zijn gewenste eten op een bord dat finaal aan de kassa wordt gewogen. Na het middagmaal zitten de meisjes te smeken om ook eens een tocht te maken met soort gocarts. Het zal hun beloning voor het einde van onze vrijdag worden. Eerst bezoeken wij eerst nogmaals de lokale markt en winkelcentrum van Maceió. ’s Avonds boeken wij via het internet ons hotel voor de komende dagen en de busreis van morgen.

Zaterdagmorgen nemen wij in Pousada Bossa Nova eerst afscheid van de steeds goedgezinde Sofia, die een taxi regelt om ons te brengen naar de busterminal. Tussendoor genieten de meisjes nog eventjes van de hangmatten van onze hostal. Vandaag trekken wij richting Aracaju, een bustrip van normaal gezien 4 uur. Doch het loopt totaal anders uit : halverwege de rit in Junquiero krijgt onze bus technische problemen. Dit dorpje staat niet vermeld in onze reisgids, wij blijven hier een twee uur wachten op onze vervangbus. Op het dorpsplein spelen Laura en Marte wat met de plaatselijke kinderen op de speeltuin. Volgens de kinderen in het dorpje zijn wij hier de eerste toeristen die langskomen. Tijdens onze busrit maken wij de zonsondergang mee en wij komen pas rond 19u aan in Jacques Hotel, alwaar wij gemakshalve ook het avondmaal nemen.

Zondag schuiven wij samen met de spelers van een voetbalteam aan de – ook hier al zo uitgebreide – ontbijttafel. Een beambte van ons hotel gaat met ons mee naar de bushalte waar wij de plaatselijke bus nemen richting Nova Atalaia. De in onze reisgids vermelde boottocht om ons te brengen aan de andere kant van rivier bestaat niet meer en is vervangen door een lange hangbrug. Op de koop toe is het beste strand niet meer in Nova Atalaia, doch wel in Praia Da Costa. Een politiepatrouille (aan wie de weg vroegen) brengt ons met hun dienstwagen 5 kilometer verder naar het drukbevolkte strand van Praia Da Costa waar wij meerdere uren zullen blijven. Divers eten en drank wordt door verschillende verkopers te koop aangeboden. Vandaag staat op het menu : kreeft, scampi’s, vis… Laura en Marte zijn met water en zand tevreden… en voor papa is de tijd aangebroken voor wat caipirinha’s (coctail op basis van cachaça, limoen, ijs en suiker). Nog niet uitgeput van hun dagje zee… duiken Laura en Marte nadien nog in het diepe zwembad van Jacques Hotel.

Lange maar mooie bustrip naar Maceio

Donderdag houden tropische regenbuien ons in Pousada Baobá tot iets na de middag. Wij schakelen over op ons noodprogramma : wat lezen, tekenen, gezelschapspelletjes... tot het wat uitklaart. Met de stadsbus (stopplaats ligt op loopafstand van onze hostal) trekken wij naar de oude binnenstad van Recife voor ons uitgesteld middagmaal (selfbuffet is steeds aangenaam voor de kindjes omdat ze kunnen kiezen tussen al het aangeboden lekkers). Ook in de namiddag regent het tussendoor wat; schuilen doen wij o.a. in enkele winkels, een cafeteria-banketbakkerij (met Braziliaanse koffie en taartjes), een kerk, een groot kunstencentrum met een overaanbod aan artisanaat (jammer dat wij thuis geen ruimte meer hebben voor schilderijen), ... Bij de terugkomst in onze pousada duiken Laura en Marte terug in het zwembad.

Vrijdag krijgen wij totaal ander weer : een stralende zon met temperaturen tot zo’n 29 graden. Ideaal voor een uitgebreid bezoek in het toch zo wondermooie Olinda, met reden al meer dan 30 jaren werelderfgoed. Wij volgen de door de dienst van toerisme uitgestippelde wandelroute gedurende zo’n 5 uur. Tussen al het klimmen en dalen doorheen de straatjes van Olinda komen wij prachtige kerken in Portugeese stijl, musea, artisanale markt, etc. tegen. Om de halverklap houden wij fotostops, zeker bij die plaatsen met een mooi panorama op de kerkjes, het tropische landschap, aan de horizont de verdergelegen grootstad Recife. Uiteraard kleinschaliger dan Rio de Janeiro barst elk jaar ook in Olinda ook de carnavalgekte uit. Op verschillende plaatsen worden wij hieraan herinnerd door de tentoongestelde praalwagens, kostuums, maskers, ... Na al het stappen lusten de kindjes wel wat fris kokossap, terwijl ondertussen twee overjaarse muzikanten een geimproviseerde serenade voor ons spelen. Olinda doet ons enorm terugdenken aan die andere Braziliaanse parel, Ouro Preto in Minais Gerais (remember onze reis van 2004). De meisjes weten het ondertussen : hun uitstekend reisgedrag wordt in de late namiddag beloond met een bezoek aan de speeltuin aangevuld met het zwembad in Pousada Baobá. Bij donker zakken wij af naar een visrestaurant aan de zeedijk. Onderweg sluiten Laura en Marte zich aan bij enkele dansende Braziliaanse jongeren en bij een Braziliaan die nog eventjes zijn biceps aan het bijstellen is. Wij zijn de enige aanwezigen in het restaurant die de aangeboden scampi’s ontdoen van kop, staart en pellen. De Brazilianen eten de scampi in zijn geheel op : kop en staart zijn volgens hen zeer rijk aan vitamines.

Zaterdag verlaten wij voor twee dagen de kuststrook en trekken zo’n 150 kilometer landinwaarts naar Caruaru alwaar wij zullen slapen in Hotel Central. Na de transfert met stadsbus vanuit Olinda naar de metro Recife trekken wij richting Rodoviario (busterminal voor interlokaal vervoer). Deze rit voert ons doorheen favelas (gelukkig zitten wij hier veilig afgesloten op de trein). Een busrit van zo’n twee uur brengt ons doorheen een mooi groen landschap dat doet denken aan Zwitserland om eindelijk in Caruaru aan te komen in de vroege namiddag . Wij doorkruisen een gebied met uitgebreide landerijen (veeteelt) en komen terecht in de streek van de cowboys en de ons geliefde sertanejo-muziek (de openingsdans op ons trouwfeest was trouwens een sertanejo van de alhier geprezen Leandro & Leonardo). Tot onze verbazing blijkt dat nagenoeg alle winkels in Caruaru zaterdagmiddag om 14 uur sluiten. Op de plaatselijke markt zijn er nog wat standjes open : hier vinden Laura en Marte hun gading wel tussen het aanbod aan sandaaltjes en handtassen, die uiteraard nadien aan de fotograaf van dienst moeten geshowd worden. Vandaag gaat in Caruaru de slotdag door van de plaatselijke voorbereidingsfeest van de Wereldjongerendagen naar aanleiding van de bezoek van paus Franciscus van komende week aan Rio de Janeiro. Op de centrale plein van Caruaru staat een podium waarop verschillende optredens met gospelmuziek en een misviering plaatsvinden.

Zondag kroont Laura zich tot eetkampioen aan de ontbijttafel in Hostel Central. Met de plaatselijke bus trekken wij naar het 10 km verdergelegen Alto De Moura, bekend voor zijn talrijke kunstenaars in aardewerk. Zondag is ook in Brazilië rustdag : er zijn geen kunstenaars aan het werk te bespeuren doch de verkopers in de talrijke artsinaatwinkeltjes doen gouden zaken,(het is hier een toeristisch trekpleister. Ook Veronica en de kindjes slaan hier talrijke souveniers in... In de namiddag trekken wij terug richting Pousada Baobá in Olinda met respectievelijk de lange afstandsbus, metro en stadbus. Na de hamburgertent genieten wij nog eventjes van enkele live-bands in de talrijke cafeetjes aan de kust.

Met het mooie weer trekken wij maandagmorgen naar de badplaats Porto Galinhas met twee aansluitende lokale bussen. Wij beginnen stilaan onze weg in het transportsysteem in Olinda/Recife te vinden mede door de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de Brazilianen. De totale reistijd bedraagt zo’n 3 uur om in Porto Galhinas te raken. Hier is zoals de naam zegt de kip de mascotte en uithangbord van dit “Blankenberge” van Recife. Wij nemen een duikje in de Atlantische Oceaan en genieten van ons eerste dag kust in Brazilië. In Olinda is de kwaliteit van het water niet zo goed, op de koop toe bevolken haaien (die soms baders aanvallen, zie artikel HLN) het gebied. Om 16 uur stappen wij terug de bus op richting Recife voor een rit doorheen de talrijke suikerrietvelden. In de avondspits raakt ook hier raakt de autostrade overvol, waardoor wij pas om 20u30 in onze hostal in Olinda aankomen. Bij aankomst blijkt dat onze kamer overboekt is, doch met de behulpzaamheid van Jurandir wordt gezocht naar een andere hostal. Vlug onze bagage inpakken om te verhuizen naar Pousada Varadauro, een hotelletje in ware cowboy-stijl.

Dinsdagmorgen staan wij uitgerust op en schuiven wij aan de uitgebreidde ontbijttafel in de saloon. Gezien ons overgewicht aan begage gaan wij met een taxi naar het busstation : vandaag staat de verplaatsing naar Maceió op het programma. Een rit van zo’n vijf en een half uur naar die andere grotere stad aan de oceaan. Mooie landschappen onderweg met kilometers en kilometers suikerrietplantages. Wij logeren in Pousada Bossa Nova, vanuit onze kamer hebben wij zicht op zee... met ‘s avonds hoge golven... De meisjes genieten al in het zwembad van ons hotel. Papa en mama genieten op het terras bij volle maan met 26 graden.