dinsdag 11 augustus 2015

Zwevend als een vogel en te paard doorheen de Cocora-vallei…

Vrijdag stond Salento en de Cocora-vallei in onze agenda gepland. Doch omwille van de aankomst van een rit in de Vuelta de Colombia rijden er vandaag geen bussen noch Willy’s vanuit Circasia naar Salento, de uitvalsbasis voor een bezoek aan de Valle de Cocora. Uiteindelijk vinden we een taxi om naar Salento te trekken. Een enorme drukte met heel veel wielertoeristen op de been, ook al omdat het vandaag feestdag is in Colombia en velen de brug maken. Later op de avond vernemen wij via de televisiebeelden in het restaurant dat een zekere Ortega de gele trui pakte in Salento. Vanuit Salento is het nog zo’n 20 minuten met een jeep-taxi om naar de Cocora-vallei te trekken. Rosita verkiest om niet de trektocht mee te doen. Tio Max, Marte, Laura, Verónica en Ward worden elk een paard toegewezen voor een trip van zo’n 2 uur, die zou gevolgd worden door een wandeling van 2 uur. Bij aanvang een flinke klim van zo’n kilometer. En wie had de beste conditie ? Jawel, Marte die zelfs voorstelde om “tikkertje te spelen” opdat we wat vlugger konden stijgen. Met een topfotograaf als tio Max bij ons wordt onze voettocht verlengd tot 4 uur : hij fotografeert één der mooiste landschappen die we ooit zagen in Zuid-Amerika. Onderweg komen we in het nevelwoud ontelbare waspalmbomen, bloemen, vlinders en kolibries tegen in de vallei van de Quindio-rivier (ook al de naam van het departement waar we ondertussen een kleine week verblijven). Bij valavond nemen we terug een Willy’s om naar Salento te rijden. Dat dit de toeristische trekpleister van de koffiestreek is merken wij bij het zoeken naar een vrije tafel voor 6. We kiezen voor restaurant Donde Laurita… Bij aankomst melden we dat onze oudste dochter Laurita noemt… en nog geen 2 minuten later komt een dienster met een geschenk voor Laura : een poncho met het embleem/naam van het huis In Salento nemen we de bus richting Armenia die een tussenhalte houdt in Circasia… Laure en Marte moesten wakker gemaakt worden aan de bushalte vlakbij het huis van Rosita… Voldaan van een mooie dag en de eerder gemaakte belofte om een paardenrit te maken…
Onze uitstap naar Salento en Cocora is ons zo danig meegevallen dat we besluiten om zaterdag opnieuw naar ginder te trekken. Een bijkomende ingeving was dat gisteren tijdens de vooravond de belichting niet zo goed meer was op de wondermooie vallei om goede foto’s te nemen. In de voormiddag verblijven wij in het zeer toeristische Salento met zijn talrijke eethuisjes en artisanaatwinkeltjes. Op het einde van de hoofdstraat zien we een aanwijzer “zip line”. Laura en Marte zullen hier vliegen als een vogel door de lucht, veiligheid troef vooraleer ze zich lanceren aan de gespannen kabels die 2 heuvels met elkaar verbinden. Ook vandaag heeft Marte de beste conditie en het weerhoudt haar niet om meerdere keren de heuvels in de prachtige vallei te beklimmen. Tijdens onze terugrit naar Salento met jeep krijgen we voor de eerste keer regen tijdens onze vakantie : we doen een korte sprint doorheen de hevige regenbui naar de eerste en beste horecazaak voor een koffie en fruitsap. Veronica gaat bij de nabijgelegen bakker taartjes halen. De bus brengt ons terug naar onze intussen vaste slaapplaats bij Rosita. Ward en Veronica zoeken nadien nog het centrale plein van Circasia op alwaar de feestweek van start gaat. Het doet ons denken aan de drukte van de Gentse feesten.
Zondagmorgen gaan we samen met Rosita en haar kleinzoon Hamilton naar Calarca voor eerst het bezoek aan de botanische tuin en vlindertuin onder begeleiding van een bioloog. Marte heeft het meest succes bij de vlinders. Met plaatselijk transport trekken wij na de middag naar Finca Recuca : een landgoed alwaar naast koffie, bananen, suikerriet ook fruit (o.a. papaja) geteeld wordt. Dit alles merken we tijdens onze voettocht van 2,5 kilometer van de bushalte aan de hoofdweg tot de finca zelf. Het middagmaal nuttigen wij op het landgoed Recuca. Daarna volgt de rondleiding : wezelf gaan verkleed, voeren een dansje op, plukken koffiebonen en gaan uiteraard koffie degusteren. Veronica en Ward gaan naar dagelijks gewoonte de degustatie van de zo lekkere afgeleide koffieproducten verderzetten op het centrale plein van Circasia terwijl de meisjes liggen te ronken in Rosita’s huis.
Maandagmorgen houden we het doelbewust zeer rustig ten huize van Rosita : de meisjes gebruiken wat de pc om te internetten, telefoneren met enkele schoolvriendinnetjes, Veronica doet een wasje. In namiddag trekken wij met Max naar Armenia. Het concert van Grupo Niche van vorig weekend op de Antilliaanse Feesten in Hoogstraten hebben we uiteraard gemist, doch dit wordt ruimschoots gecompenseerd met enkele elpees van dit Colombiaanse salsa-orkest die Ward inslaat op een lokale markt van tweedehands artikelen. Maandagavond wordt onze laatste nacht ten huize van Rosita. De meisjes nemen afscheid van hun mascotte van de voorbije week : hondje Hanna. ’s Avond nog samen met Hamilton voor het avondmaal, bekijken we het vuurwerk, luisteren naar een cumbia-orkest alvorens de dekens op te zoeken. We hadden oorspronkelijk de intentie om de Nevado del Ruiz te bezoeken, doch zijn van dit idee afgestapt omdat er omwille van de recente vulkanische activiteit geen georganiseerde tours vertrekken naar de besneeuwde Cordillera Central. Morgen trekken we met de bus noordwaarts richting Medellin zonder tio Max …

2 opmerkingen:

  1. Prachtige foto's!! Wat een mooie, onvergetelijke reis alweer. Geniet van elke minuut maar dat lijken jullie wel te doen ;-)

    Groetjes, (juf) Freya

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hallo Marte en familie,

    waaaw het ziet er daar allemaal heel leuk en mooi uit, hopelijk keer je nog terug tegen 1 september...
    Ik heb zelf ook een paardrijvakantie van Kazou achter de rug, maar bij jou ziet het er daar wat gevaarlijker uit te paard.

    Vele groetjes,
    Ileana Bassleer en familie

    BeantwoordenVerwijderen