Op het ritme van de cumbia doorheen Santander en Boyacá

Donderdagmorgen voorzien we voor een blitsbezoek aan het centrum van Bucaramanga, met de leidraad het zoeken naar fonoplaten en schoeisel. Achteraf bekeken moeten we stellen dat voor het zwart goud men niet moet zijn in de hoofdstad van het departement Santander. Bucaramanga is wel het centrum van de Colombiaanse schoenindustrie : voor alle vier slaan we wat "zapatos" in de valies. Bucaramanga is niet een stad om lang te blijven, daarom staat ons deze namiddag een drie uur durende busrit richting San Gil te wachten. Veronica koopt in de apotheek eerst wat pilletjes tegen reisziekte voor de kindjes. Achteraf bekeken bleek dit een goede keuze te zijn : de spectaculaire, kronkelende weg loopt voor een groot deel langs de Chicamocha-rivier met veel klimmen en dalen, haarspelbochten, diepe ravijnen, trucks die ervoor zorgen dat onze buschauffeur - voor ons althans - gevaarlijke toeren moet uithalen om deze voorbij te steken om alsnog op tijdschema San Gil te bereiken. Veronica is er niet gerust in en doet verschillende smeekgebedjes aan "La Virgen". De meisjes slapen een groot deel van de rit en zijn zich dus van geen kwaad bewust. Een zeer mooi stuk Andes, doch weinig geschikt voor hartlijders... Onderweg laten we ons door de plaatselijke medereizigers informeren wat we zoal in de omgeving van San Gil zeker moeten doen. Wijzelf gaan niet voor de avontuurlijke activiteiten zoals grotafdelingen, paragliding of rafting waarvoor deze streek gekend staat. Wij zullen eerder kiezen voor het gastronomische en het bezoeken van koloniale dorpjes. Bij aankomst in San Gil kiezen we voor het eerste en beste slaapgelegenheid temeer het begon te regenen : Hotel El Ahijado, dat gelukkig voldoet aan onze wensen. Hier in het departement Santander lijkt alles goedkoper dan in Medellin en Cartagena.

Vrijdagmorgen vrij vroeg uit de veren voor een daguitstap. Eerst naar het landelijk gelegen dorpje Guané waar we de enige toeristen waren, de geiten op het dorpsplein van Guané mogen nog wat groeien. In San Gil wordt blijkbaar wat afgehokt in de verschillende casino's, hier op het dorpsplein houd men het wat kalmer met dominospelen. Gisteren werd ons aangeraden om in Barichara zeker de plaatselijke specialiteit van geitevlees te proeven als middagmaal en als versnapering Hormiga Culona ("dikkekontenmier") te nemen. Eerlijk gezegd de ijsjes in het commerciële centrum van San Gil waren toch wel lekkerder... Ook zeer lekker is de vrucht genaamd pitaya... achteraf bekeken ook nuttig om de darmen eens grondig te kuisen.

Zaterdagmorgen zijn we nog getuige van de drukke markt in San Gil, met een overaanbod aan groenten, fruit en eetstandjes... Rond de middag trekken we met busmaatschappij Libertadores verder naar Tunja, hoofdplaats van het departement Boyaca. Naar gewoonte is er op de bus ook nu weer een grote variatie aan latino-muziek. Waar de rit Bucaramanga-San Gil zeer gevaarlijk was, gaan we vandaag een grotere afstand afleggen in minder tijd over een glooiende weg met veel minder bochten. Ondertussen is dit ook de voorlaatste lange rit naar eindbestemming Bogota. Achteraf begrijpen we echter niet goed dat we meer dan duizend meter zijn geklommen, doch bij aankomst in Tunja zoeken we onverwijld onze fleece en regenjas. Voor de eerste keer tijdens deze vakantie hebben we koud, het wordt trouwens ook de eerste nacht met dekens, dit in Hotel Suite Imperial.

De geneesmiddelen die we zaterdag kochten voor Laura doen hun werk... Desalnietemin nemen we het zekere voor het onzekere en blijven in de voormiddag nog in Tunja voor een stadsbezoek. Heel wat hoofdpleinen in Colombia zijn genaamd naar Simon Bolivar, de Venezolaan die grote delen van Zuid-Amerika bevrijdde van de Spaanse overheerser begin 19e eeuw. Pas in de namiddag bussen we naar het 40 kilometer afgelegen Paipa... zelfs Laura neemt een duik in de thermale baden nadat eerst wat artisanaat wordt gekocht. Ondertussen kennen de meisjes ook de mop "toppunt van durf" (een scheet laten als je diarree hebt).

Maandag bezoeken we het koloniale stadje Villa de Leyva, één der meest bezochte toeristische trekpleister tijdens de weekends vanuit de twee uur verder gelegen hoofdstad Bogota. Op deze eerste werkdag van de week is het echter zeer rustig, zelfs ons klein busje geraakt niet volledig gevuld. Het stadje is opgebouwd rond de Plaza Mayor, blijkbaar het grootste centrale plein van gans Colombia. Net als Barichara is Villa de Leyva al jaren uitgeroepen tot nationaal patrimonium. Laura moet ondertussen niet veel meer opletten op wat ze eet in Tienda Teresa. Tegen de late namiddag keren we terug naar Tunja. Veronica en de meisjes zoeken een cafetaria op voor hun vieruurtje. Ward zoekt in Pasaje Vargas in een boekenwinkel in enkele platenbakken naar wat collectors, doch finaal druipt hij af zonder aankoop gezien de niet zo goede prijs/kwaliteit-verhouding... In het begin van deze Colombia-reis was het voor ons wennen aan de waarde van de Colombiaanse munt (er moet hier gerekend worden in de duizenden pesos). Na een goede drie weken hebben we ondertussen een beter waardebesef en kunnen we reeds zeer goed prijzen vergelijken en inschatten. Deze reis werd ons gemakkelijk gemaakt omdat augustus hier in Colombia laag seizoen betekent : geen reservaties te doen voor hotels noch voor transport. Ook nergens lange wachttijden, alles is hier goed georganiseerd. Morgen zakken we af naar Bogota waar we nog 2 nachten zullen blijven. Donderdagavond wacht de Lufthansa-terugvlucht na 4 prachtige weken in het gastvrije Colombia...