Groeten uit Circasia, Quindio, Colombia...

Het was van onze “Bolivia/Brazilië 2013”-reis dat wij nog eens op de luchthaven van Zaventem waren. Toen eindigde onze vakantie met een aangenaam gesprek aan de bagageband met enkele muzikanten van het befaamde Colombiaanse salsa-orkest Guayacan… Gaf dit de aanleiding om voor onze volgende reis naar Zuid-Amerika voor Colombia te kiezen ?

Zaterdagmorgen komt nonkel Piet ons thuis ophalen om ons te brengen naar het station van Gent Sint Pieters. Wij verkiezen om met de trein naar Zaventem te trekken (“de trein is ook een beetje reizen”), temeer een verkeersdrukte op de wegen voorspeld wordt. Ditmaal vliegen wij met Lufthansa : eerst naar Frankfurt voor een vlucht van een klein uurtje, 2,5 uur in transitzone en vervolgens de vlucht van 11,5 uur naar Bogotá, de hoofdstad met zo’n 9 miljoen inwoners.

Tio Max woont ondertussen een goede drie jaar samen met de Colombiaanse Sonia in het Boliviaanse Santa Cruz. Wij spraken af om dit jaar elkaar te ontmoeten in Colombia, voor Max zal het eveneens zijn eerste bezoek aan het land van zijn schoonmoeder zijn. Op intercontinentale vluchten kan op de schermen live de vluchtroute gevolgd worden : wij verlaten het Europese continent in het Franse Brest en komen pas 6 uur later voor het eerst opnieuw vaste land tegen : boven Puerto Rico, vervolgens Curaçao om vervolgens het Zuid-Amerikaanse vaste land te bereiken via Venezuela om uiteindelijk te landen op de internationale luchthaven El Dorado van Bogotá. Enkel Marte en in mindere mate Laura konden een oog dichtdoen op het vliegtuig. Verónica en Ward passeren hun tijd met het ruime keuze aan film- en muziekprogramma’s. De migratieformaliteiten verlopen zeer vlot dankzij een vriendelijke Colombiaanse ambtenaar -die ons ondanks de lange wachtrij andere reizigers (overvolle vlucht met 400 reizigers!) - nog toeristische tips wou meegeven. De meeste tijd verliezen we aan de bagageband bij het wachten op een reistas die er finaal niet doorkomt. We laten onze contactgegevens na opdat ze morgen alles kunnen nakijken. Ondertussen hebben wij reeds visueel contact met tio Max en Sonia’s neef Alex die ons staan op te wachten aan uitgang van de luchthaven.

Max is deze week woensdag al aangekomen in Bogotá en is ondertussen al aangepast aan de hoogte van 2600 meter boven zeeniveau. Voor ons is het nog wat wennen aan dit hoogteverschil, mogelijks ook door de combinatie met het verschil van 7 uur met België. Alex woont met zijn vrouw Sandra en hun 8-jarige zoontje Manuel op zo’n 15 kilometer van metropool Bogotá in het dorp Madrid. Het is bij hen thuis dat wij de eerste nacht in Colombia zullen doorbrengen. Ondertussen zijn we 24 uren wakker als we onze bed opzoeken… De meisjes slapen ononderbroken tot 5 uur plaatselijke tijd, terwijl bij Verónica en Ward de inwendige klok blijkbaar nog voor een groot stuk gekoppeld is aan België. Om 8 uur trekken wij te voet samen met Alex richting centrum van Madrid alwaar ons meteen opvalt – net zoals in andere Latijnsamerikaanse landen – dat vele inwoners hier ook nog praktiserend katholiek zijn : vandaag in het landelijke Madrid zijn er niet minder dan 4 missen… Hetgeen ons ook opvalt is dat wij hier geen honger zullen lijden. Zelfs op een zondagmorgen gaan de winkels open om 8 uur en prijzen al talrijke zelfstandigen hun eetwaren aan : wijzelf kunnen het niet laten om al te proeven van granadilla, lulo, pan de bono,… Onderweg doen we de aankopen voor het overvloedig ontbijt met veel fruit ten huize van Alex en Sandra.

Deze middag om 12u30 nemen wij onze binnenlandse vlucht met Avianca die ons in 30 minuten naar Armenia brengt… Max en Alex hadden voorafgaandelijk deze week deze vlucht geboekt in Bogotá (meer dan 30% goedkoper dan een vanuit België geregelde internetboeking bij dezelfde maatschappij!) Bij de landing merken wij dat de luchthaven “El Eden” zijn naam niet gestolen heeft : wij komen inderdaad aan in het paradijs met een zeer exotische plantengroei.

Sonia’s moeder, Doña Rosita, staat ons al op te wachten aan de regionale luchthaven. Samen stappen wij in een busje om via Armenia (stad met 300.000 inwoners) naar haar woonplaats in het dorp Circasia (26000 inwoners) te rijden. Wij komen hier aan bij 28 graden, zo’n 10 graden warmer dan in Bogotá, alleen al te verklaren door de ligging van 1700 meter boven zeeniveau in tropengebied. Voorlopig kunnen wij verder zonder onze zoekgeraakte regenjassen. In de loop van de namiddag krijgen wij de melding van Lufthansa dat onze reistas teruggevonden werd in Frankfurt en maandagmorgen reeds zal aanwezig zijn op de luchthaven van Armenia. Van Lufthansa hebben wij overigens niet te klagen : hun service aan boord is merkelijk beter dan bij talrijke andere maatschappijen ! Doelbewust houden wij het deze zondagnamiddag wat rustig, de lange reis heeft zijn sporen achtergelaten. Er wordt wat bijgepraat bij een lekkere koffie (hét product bij uitstek van deze streek waar we een week zullen verblijven). De reiszakken worden wat lichter gemaakt door de Belgische streekbieren en pralines achter te laten. Doña Rosita serveert ons een uitgebreide warme maaltijd en nadien trekken wij richting Circasia’s centrale plein. Hier is duidelijk te zien dat het zondag is : typisch voor alle Latijns-Amerikaanse landen is dat de plaatselijke bevolking samentroept als sociale verzamelplaats op hun centrale plein. De aanpalende kerk zit ook hier al overvol, wijzelf genieten in La Ruana van ons gebak met koffie.

Een gezellige sfeer op de verschillende terrasjes, restaurantjes, biljartlokaal, etc. Laura en Marte vallen letterlijk in slaap aan tafel van onze bistro… tijd dus om hun bed op te zoeken. Het is 19 uur… Voor Verónica en Ward een rustmoment om te zorgen voor het eerste verslag uit dit gastvrije Colombia…