O que linda... in Olinda, Brazilië

Zaterdag nemen wij afscheid van Anabel in Hostal Jesús (Cochabamba) en heel toevallig ontmoeten wij tante Charo op straat. Wij trekken samen naar een salteña-restaurant en vervolgens zoeken wij nicht Gabriela op in de winkel waar ze werkt. Ondanks de 22 graden gaan heel wat Cochabambinos gekleed in winterkledij terwijl wij genieten van het aangename klimaat. Op de Plaza 14 de septiembre is het te merken dat het weekends is : veel maîsverkopers en kinderen die de duiven voederen. In de kerk is juist de doopviering van een meisje voorbij. Na zes dagen nemen wij afscheid van Cochabamba… In de namiddag hebben wij twee uur vertraging met onze BOA naar Santa Cruz. Max staat ons als op te wachten op de luchthaven… Eerst gaan wij Chino in de wijk Petrolero Norte goedendag zeggen. ’s Avonds zijn wij uitgenodigd bij Cruci samen met Lourdes en Elena, Veronica’s vriendinnen van op de universtiteit. Na wat tapas, pizza en uiteraard taart worden wij door Elena teruggevoerd naar onze gastfamilie.

Zondag trekken wij richting Urubó, aan de overige kant van de Pirai-rivier. Hier zijn huizen terug te vinden van de topklasse uit Santa Cruz (en wellicht worden hier ook narcodollars witgewassen). Nog een tien jaar geleden was deze buurt totaal onbewoond gebied met prachtige landschappen vol tropische vegetatie. Deze urbanisatie doet ons dromen van een buitenverblijf op zo’n 10 minuten van Santa Cruz-stad. In dezelfde buurt heeft toprestaurant Casa del Camba enkele jaren geleden zijn tweede vesting geopend in dezelfde stijl als zijn restaurant aan de twee stadsring. Het is vandaag zondag en het duidelijk te zien dat de betere klasse aanschuift aan de buffetten. Na het eten worden in de prachtige tuinen nog talrijke familiefoto’s genomen (wat houden Cambas ervan om zich te laten fotograferen !). Onderweg naar Porongo komen wij een kermis tegen (kermis is hier eerder te beschouwen als een feest ingericht als benefiet voor een persoon die wat financiële steun kan gebruiken). In het bijzin van Cacho en zijn vrouw Gladys worden talrijke Paceñas (de nationale pils uit Bolivië) geconsumeerd. Wat een geluk dat wij “wat bom” hadden na ons uitgebreid middagmaal in Casa del Camba. In Porongo zorgt een voetbalwedstrijd op het centrale plein voor een volkstoeloop : vele Cruceñas trekken in het weekend naar de buiten om aan te sluiten bij de feestelijkheden aldaar. Marte geniet duidelijk van haar zonzo (maniok met kaas) op satestokje. Voldaan na een uitgebreid zondagprogramma genieten de kindjes van hun slaap… voor Ward komen “turista”-symptonen naar boven (combinatie te veel geroosterd vlees met te veel bier ?).

Maandag moet Luisa na 2 weken vakantie terug naar school van 7u30 tot 12u00. Veronica en de kindjes gaan in de morgen naar tante Marta op bezoek… Ward verkiest thuis te blijven om de WC steeds in zijn nabijheid te hebben. Doch na twee pilletjes Enterol is het al stukken beter in de namiddag, wanneer Veronica met de kindjes naar de cinema trekken voor de film “Monsters”. Ward gaat ondertussen alleen de sfeer in binnenstad opsnuiven… Wij hadden samen afgesproken vóór de kathedraal om samen met de familie Toranzos naar restaurant Don Miguel te gaan voor onze laatste avondmaal in Bolivië.

Dinsdagmorgen houden wij het zeer rustig bij Max thuis : de gewassen kleren gaan de rugzakken in en samen met Max, Sonia en Luisa trekken wij richting luchthaven… In de wedstrijd “bleiten” was Laura met rassenschreden de grote winnaar… Wij hadden hier net zoals in de Tour de France vandaag onze moeilijkste etappe van onze reis voor de boeg : met de Braziliaanse maatschappij TAM eerst vanuit Santa Cruz een vlucht van anderhalf uur naar Asunción (Paraguay), tweede vlucht van twee en een half uur naar Sao Paulo (met zijn 21 miljoen inwoners de grootste stad van Zuid-Amerika) en derde vlucht van drie uur naar Recife. Het TAM-reisschema volledig perfect : vertrokken om 15u30 (dinsdagmiddag) in Viru Viru en om te landen in Recife om 2u10 (woensdagmorgen). Enkel tijdens de laatste vlucht sliepen de kindjes… Gelukkig konden wij dinsdagmorgen gebruik maken van onze kleine reis-laptop om een overnachting te regelen in Pousada Baoba in Olinda (vlakbij Recife) en nog belangrijker om met een betrouwbare taxista midden in de nacht met twee kinderen naar onze hostal te trekken. Om 3 uur ‘s nacht vielen wij alle vier op bed, doch niet onder de dekens omwille van de vochtige warmte op de kamer (wij zijn geen liefhebbers van de airco).

Woensdag om 9u30 werden wij gewekt voor de ontbijttafel... nadien houden wij nog wat platte rust en douchen wij het zweet af. Dringend gaat wij geldautomaaat opzoeken, want het is gedaan met de Bolivianos... hier in Brazilië wordt betaald met Reales. In een groot winkelcomplex vinden wij een overvloed aan eetgelegenheden... Onze eerste indruk van Brazilië is ongetwijfeld dat dit inderdaad de economische groeipool van Zuid-Amerika is. Olinda is in 1982 al door Unesco uitgeroepen tot werelderfgoed uitgeroepen(klik hier voor meer info). Wij houden de eerste verkenning van historische binnenstad... Laura en Marte genieten met plaatselijke kindjes in de speeltuin. Braziliaanse mannen houden het zeer sportief en lopen te pronken met hun gespierde lijven... sommige vrouwen houden het bij sensuele danspasjes op straat. Ward en Veronica hebben voor de komende drie weken met Guaraná hun favoriete frisdrank terug binnen handbereik. De meisjes genieten enorm in het zwembad van onze hostal en gaan vanavond tevreden en voldaan vroeg naar bed. Voor Ward is wat rust en tijd aangebroken om te werken aan dit (foto)verslag. De voorbije uren viel veel regen in Olinda... gelukkig in de morgen en ‘s avonds... overdag droog met aangename temperaturen van 26 graden.