zaterdag 13 juli 2013

Laatste uren in Cochabamba

Dinsdagmorgen wordt het ontbijt in Hostal Rey Jesús ons geserveerd door Anabel. Hierna trekken wij richting binnenstad Cochabamba, dat zich bevindt op iets meer dan 2500 meter boven zeeniveau… Tijdens het stappen voelen wij toch al iets van het hoogteverschil met Tarija (1840 meter) en Santa Cruz (430 meter). De bussen en taxi’s domineren hier het straatbeeld. De bussen zijn veel kleurrijker dan in Santa Cruz en Tarija. Op de Plaza 14 de septiembre gaat er een manisfestatie door en Ward waant zich als een volleerd persfotograaf en baant zich een weg tussen de demonstraten en de oproerpolitie. Voor de eerste keer tijdens onze vakantie kunnen wij het niet laten om een klein meisje een fooi te geven : haar danspasjes op de muziek komend uit haar klein transistor-radiootje doen ons smelten… Wij bezoeken de toeristisch dienst en trekken vervolgens met een taxi richting kabelbaan om naar de Cristo de la Concordia op de San Pedro-berg te trekken. Terwijl papa of mama aanschuiven bij de lange file wachters spelen Laura en Marte naar believen in de nabijgelegen speeltuin. Het Christusbeeld is met zijn 33 meter drie meter groter dan zijn soortgenoot op de Corcovado-berg in Rio de Janeiro (remember 2004!). Wij hebben hier een mooi panorama-uitzicht over Cochabamba-stad en de besneeuwde Tunari top (5000 m). In de namiddag bezoeken wij het prachtige landhuis van Simon I. Patiño, de rijkste industrieel (mijnbouw) uit Zuid-Amerika in het begin van de 20e eeuw. Deze Cochabambino liet zijn huis oprichten door Europese architecten. Voor de inrichting van de binnenruimtes liet hij meubels overkomen uit Frankrijk en Italië en liet hij zich inspireren door Versailles (tijdens de opbouw van zijn zakenimperium verbleef Patiño vele jaren in Parijs). Jammer dat wij geen foto’s mochten nemen van de binnenvertrekken in Louis XV-stijl… Laura had veel interesse voor het levensverhaal geschetst door onze gids. Voor Marte was het goed dat wij nadien afzakten naar Globos voor de toch oh zo lekkere ijsjes met de smaak van tropische vruchten als mango, passievrucht, tumbo, … en veel speelplezier in binnenspeeltuin.
Woensdag spelen wij toerist en met het openbaar vervoer bezoeken wij enkele landelijke dorpjes op zo’n 40 kilometer van Cochabamba. Vooreerst doen wij het koloniale Tarata aan en eten de zo lekkere chorizos en de typische Tarata-broodjes op de markt. Ook hier laat de inheemse bevolking zich niet graag fotograferen. Wat een variëteit aan groenten en aardappelen op de markt. Vanuit Tarata trekken wij naar de verder gelegen dorpjes Cliza en Punata. Zowel Ward als Veronica kunnen zich niet van de indruk ontdoen dat deze dorpjes enorm zijn uitgebreid de laatste 15 jaar. Onderweg komen wij talrijke mooie landhuizen tegen… plaatsen waar de betere klasse de rust komt opzoeken die in Cochabamba niet te vinden is. Wij beginnen vaste klanten te worden bij Globos vanaf 17 uur… voor de meisjes is het hun “premio” voor hun uitstekend reisgedrag tijdens onze uitstappen.
Grootvader Maximiliano Caero had 8 kinderen : de meesten zijn blijven wonen in de omgeving van Quillacollo. Donderdag gaan wij oom Carlos, oom Victor en tanteYola opzoeken in Sipe Sipe. Voor hen was het meer dan twintig jaar geleden dat ze Veronica nog eens zagen, het werd een prettig weerzien. Laura en Marte speelden in de tuin met de hondjes terwijl wij familieverhalen boven haalden… ’s Middags vergezelden oom Carlos en tanteYola ons naar het enige restaurant dat open was in het centrum van Sipe Sipe. Eerst met een trufi naar Vinto om er een andere trufi te nemen naar Pairumani om daar aan te sluiten bij een geleid bezoek met gids aan het buitenverblijf van Simon I Patiño. Eénmaal per dag tussen 15u en 16u is dit domein met zijn botanische tuinen te bezoeken. De overige bezoekers hebben voor het gemak een taxi genomen om naar Villa Albina (naam van Patiño’s vrouw) te komen. Hier kunnen wij wel foto’s nemen van de interieurs, ook al overgebracht vanuit Europa. Patiño heeft zelf nooit Villa Albina noch zijn “kasteel” in Cochabamba zelf betrokken : om gezondheidsredenen moest hij op zeeniveau blijven. Na zijn verblijven in Parijs, New York verblijf hij per slot in Buenos Aires alwaar hij overleed in 1947. Van de gids vernemen wij dat kleindochter Mini nog elk jaar verblijft in Villa Albina samen met haar man, een Belgische baron. Tegen de avond hadden wij afgesproken met neef Gabriel en samen trokken wij naar zijn moeder en Veronica’s tante Charo. Marte speelde daar mijn kleindochter Aline in de tuin met af en toe een laagvliegende vliegtuig boven het hoofd dat de landing op Cochabamba had ingezet. Van de traditie om af te zakken naar Globos wordt ditmaal ook niet afgeweken ondanks het late uur, voor één keer mogen de kindjes in de rol van plaatselijke latinaatje kruipen (de kindjes uit Cochabamba gaan ook niet vroeg naar bed!).
Vrijdag nemen wij geen enkel risico en trekken zonder camera en andere waardevolle bezittingen richting La Cancha en Mercado de los Chinos. Het zou anders wel eens kunnen gebeuren dat onze Nikon volgende week op dezelfde plaats te koop aangeboden wordt. Op de immens grote markt houden wij onze twee schatjes goed bij de hand. Niet te geloven wat hier allemaal te koop aangeboden wordt. Naast kledij en schoeisel, levensmiddelen, huishoudartikelen ook een grote hoeveelheid namaakartikelen van grote merken als Nike, Adidas, Lacoste, Levis, … om niet te spreken over de meest recente DVD-films, CD’s, gsm’s… aan spotgoedkope prijzen (uiteraard draaien de kopieermachines hier op volle toeren). De kinderjaren komen bij Veronica terug tot herinnering als wij een hoeveelheid comics van Condorito, Patoruzu en Larguirucho inslaan. Ze zullen de komende dagen niet alleen dienst doen voor Laura om haar lectuur in de Spaanse taal aan te scherpen… doch papa en mama kunnen ook genieten van de grappen van de striphelden! Met een lege maag trekken wij om 14 uur naar Bufalo’s Rodizio om aan te schuiven bij het zelfservice-buffet. Obers bedienen aan tafel het uitermate lekker Zuid-Amerikaanse vlees gespietst op manchettes… Met onze overvolle magen zoeken wij Hostal Rey Jesús op voor een siesta… de kindjes kijken wat tv … en door Marte worden wij wakker gemaakt om… naar Globos te gaan. Eventjes is er wat paniek in de kamer als “colchita” een vaasje met bloemen raakt… gelukkig is er geen schade !
Bedoeling was om pas vanavond dit blogbericht te verspreiden, doch wij zitten hier op de luchthaven van Cochabamba te wachten op onze vlucht naar Santa Cruz die twee uur vertraging heeft. Laura en Marte spelen in de speeltuin… papa gebruikt de tijd voor de finalisatie van dit bericht (het verslag met foto’s van zaterdag 13 juli hebben jullie nog te goed!).

1 opmerking:

  1. het ziet er daar heel mooi uit en qua toerisme ongerept.Moet een hele belevenis zijn.Veel plezier daar.

    BeantwoordenVerwijderen