Aangenaam klimaat in Cochabamba

Vrijdagmorgen schuiven wij aan bij het ontbijtbuffet in onze Hostal Carmen. Hierna vertrekken wij alle vier met gids Carlos voor een tour met camionette om de landelijke omgeving van Tarija te ontdekken. Verschillende kleine dorpjes worden aangedaan : Tomatitas, San Jacinto, San Lorenzo, Tolemosa, Coimata, Mirador de La Copa. Bij La Higuera worden wij bij ons middageten bediend door de guitige 75-jarige dienster Elvira (wat een levenskracht heeft deze vrouw !). Na 6 uur nemen wij afscheid van Carlos die in het dagelijks leven zijn brood verdient als advocaat en in zijn vrije tijd graag rond trekt met toeristen als gids-chauffeur. Wij worden vaste klant bij ons favoriet ijssalon-eethuis (met overdekt speeltuintje) op het centrale plein van Tarija.

Zaterdag sluit Ward aan bij een familie uit La Paz om met gids Javier enkele wijnproducenten ten zuiden van Tarija te bezoeken. Hier geniet hij van de degustatie van zowel rode, roze en witte wijn. Tarija is dé wijnstreek van Bolivië , de productie is voor het grootste deel bestemd voor de binnenlandse markt. De beperkte uitvoer is te o.a. te verklaren door de hoge taxatie opgelegd door de overheid. Na de twee grote industriële bodegas Campos de Solana en Casa Real wordt tenslotte het artisanale Casa Vieja aangedaan. Het gebouw is opgetrokken in adobe en blijkt de grootste toeristische trekpleister die wij tijdens ons bezoek in Tarija mochten meemaken (een drukte van jewelste zeker op het middaguur). En dat we bij de talrijke moppen tijdens onze uitstap gelachen hebben is zonder twijfel… bij Ward lag het in elk geval niet aan de uitgebreide wijndegustatie… finaal ging de wijn uit zijn mond richting “pacha mama”. Veronica offerde zich zaterdag volledig op voor de kindjes : in de omgeving van de Guadalquiver-rivier is er een groot kinderpark (trouwens gesponsord door de Vlaamse gemeente Brasschaat dat met Tarija een stedenband heeft) een groot kinderfeest met zang, clowns en opnieuw de verklede zebra’s. Bij zijn terugkeer om 16 uur moest Ward de ontgoocheling van Veronica aanhoren dat ze vandaag niet beschikte over de fotocamera. Veronica had toch zo graag wat foto’s genomen van de gemoedelijke ontmoeting van haar en de kindjes op straat met Jaime Paz Zamora, de president van Bolivië tussen 1989 en 1993. Hoeveel keer heeft men immers de kans om een staatsleider te kunnen omhelzen ? Na tien dagen zonder scheerbeurt was het voor Ward hoog tijd om een kapper-barbier te bezoeken. In onze zoektocht naar het avondmaal komen wij in dezelfde omgeving een kerk tegen waar om 19 uur een trouwmis van start ging.

Zondag gaan wij eerst nog wat stappen in een deel van Tarija-stad dat wij nog niet aangedaan hadden om opnieuw af te zakken naar de plaatselijke overdekte markt waar typische gerechten worden geserveerd. Hier hebben wij geen gebrek aan inspiratie voor het nemen van verschillende foto’s. Laura en vooral Marte hebben weinig problemen om contact te leggen met kindjes van Tarija en de respectievelijke ouders komen op die manier ook een spontane met elkaar in contact voor een uitgebreide babbel. Wij worden zelfs uitgenodigd om met hun wagen terug te keren vanuit de speeltuin naar het centrum. In de late namiddag gaan wij onze bagage afhalen in onze hostal en vertrekken naar de luchthaven van Tarija alwaar onze BOA-vlucht naar Cochabamba op ons staat te wachten. De 6-jarige Isabel reist alleen (uiteraard met begeleiding van een BOA-stewardes) van Tarija naar Cochabamba om de eerste week van de pas gestarte 2 weken vakantie door te brengen bij haar grootouders. Op de Boeing 727 zit ze naast Veronica en Marte en tijdens de vlucht van net geen uur is het ijs meer dan gebroken tussen Marte en Isabel. In het donker (hier in Bolivië valt de duisternis elke dag rond half zeven) brengt een taxista ons naar Hostal Victoria. Cochabamba staat in gans Bolivië gekend om zijn culinaire verscheidenheid. Zondag zoeken wij El Palacio del Sillpancho op voor het avondmaal, uiteraard met een sillpancho op het menu.

Een beetje ontgoocheld over het aanbod aan de ontbijttafel in Hostal Victoria doet ons maandagmorgen beslissen om naar naar een betere slaapplaats in Cochabamba te zoeken, die wij vinden die bij Rey Jésus. Hier zullen wij slapen tot en met vrijdag. Met de micro gaan wij in maandagvoormiddag naar Quillacollo, zo’n twaalf kilometer van Cochabamba. Hier liggen de roots van Veronica’s familie langs moederszijde. Eerst laten wij allemaal ons schoenen poetsen op het centrale plein. Heel wat inheemsen hier hebben het er moeilijk dat er foto’s van hen genomen worden. Laura en Marte zijn het ondertussen al goed gewoon om veel te stappen… Tijdens onze wandeltochten komen wij o.a. muzikanten tegen die een eresaluut brengen voor een overledene aan het plaatselijk funerarium. Verder zoeken wij de woning op van Veronica’s (ondertussen al 8 jaar geleden overleden) grootvader Maximiliano. Hier verbleef Veronica als klein meisje uit Santa Cruz verschillende vakantiedagen… het wordt een emotioneel terugzien in de tuin waar ze vroeger speelde. Met het overvloedig geserveerde middagmaal heeft men hier geen honger voor de rest van de dag. In de namiddag huren wij een taxichauffeur af voor twee uur om ons rond te voeren naar de boerenbuiten van Quillacollo : het bedevaartoord Urkipiña, de Qollqass, … een chauffeur afhuren voor enkele uren laat ons toe om veel te kunnen bezoeken in weinig tijd. Een taxi is hier nog betaalbaar (om een idee te geven voor deze twee uur betaalden wij 7 euro, voor ons vier samen). Laura en Marte haalden hun reserve-energie boven toen wij eethuis met binnenspeelplaats Globos in het centrum van Cochabamba binnenstapten. Voldaan na een druk dagprogramma kropen de meisjes om 20 uur onder de dekens…