zaterdag 10 augustus 2013

Laatste dagen Salvador... en veilig thuis

Met zonnig weer trekken wij net zoals vele Brazilianen zondagvoormiddag naar het strand. Ons baserend op de goede beoordeling in onze reisgids gaan wij eerst naar Itapoã, doch aldaar aangekomen merken wij dat het strand van Piatã dat wij passeerden tijdens onze 20 minuten durende busrit merkelijk beter is. Dan maar rechtsomkeer gemaakt richting Piatã waar wij ons nestelden in de strandzetels op het mooie strand. Het strand (en de golven !) zijn hier meer op kindermaat en merkelijk beter dan eergisteren in de wijk Barra. De kinderen maken zandkastelen en zoeken regelmatig afkoeling in het zeewater. Papa neemt terug zijn caipirinha’s als zondagse aperitief alvorens door strandventers het eten te laten serveren. Op zondag is het merkelijk zeer druk op het strand : het overgrote deel zijn Brazilianen, hier en daar een buitenlandse toerist. Wij verlaten het strand om 16 uur, kwestie om de drukke terugkeer te vermijden op de bus. In de omgeving van ons hotel in Pituba is er een overaanbod aan eetgelegenheden voor het avondmaal.
Maandagmorgen trekken wij voor de tweede keer naar het historisch centrum van Salvador. Daar waar wij vorige donderdag een algemeen beeld opbouwden van de oude binnenstad, concentreren wij ons ditmaal meer op het bezoek van van enkele kerken binnen en musea. Vooral de Franciscuskerk zal in ons geheugen blijven omwille van het overvloedige bladgoud. In het museum “Casa de Jorge Amado” maken wij op de bovenverdieping gebruik om mooiere foto’s te kunnen nemen van de Largo de Pelourinho… In de namiddag rest er ons voldoende tijd voor ijsjes, winkeltjes, koffie met taartje, … om vervolgens tegen vijf uur terug te keren naar ons hotel Nacional Inn. Salvador heeft immers geen al te goede reputatie qua veiligheid, zeker van zodra het donker wordt.
Dinsdag krijgen wij een grijze dag met veel regen. Bij het bezoek aan enkele muziekwinkels in Salvador was Ward enorm ontgoocheld over de gevraagde prijzen voor elpees (40 à 60 reales per stuk), zeker na de supergoedkope aanbiedingen in Maceió en Aracaju van de voorbije weken. Tijdens het weekend merken wij tussen enkele internetzoekertjes het bericht van een zekere Hélio uit de wijk Campinas de Brotas. Wij hadden per mail al onze interesse getoond; het personeel van ons hotel hielp ons met het maken van een telefonische afspraak en vooral de routebeschrijving om Hélio’s huis met het openbaar vervoer te bereiken. Hélio blijkt een aangename en gastvrije 65-jarige met een enorme kennis inzake Braziliaanse muziek te zijn. Laura en Marte kijken naar wat tekenfilms op tv en spelen wat met zijn papegaai terwijl hij Ward en Veronica zijn platencollectie van zo’n duizendvijfhonderd stuks laat bekijken. Waar wij vorige week voornamelijk muziekopnames van de jaren’80 en ’90 kochten, vinden wij hier ook elpees uit de jaren ’60 en ’70 aan de vooraf afgesproken prijs van 3 reales (of 1 euro) per stuk. Zwaar beladen keren wij terug richting hotel. Woensdagvoormiddag begint Veronica met het klaarmaken van onze bagage… en kijkt wat er nog zoal kan toegevoegd worden. Hiermee rekening houdende trekken wij nogmaals naar het winkelcentrum van Salvador voor de aanschaf van wat zomerkledij,schoeisel (zeer groot aanbod aan mooie sandalen) en voedingswaren. Voor de tweede keer wordt er wat getelefoneerd vanop onze laptop naar familie en vriendinnetjes (wereldwijd gratis bellen naar vaste telefoontoestellen in België met voipcheap : meer info klik hier) Laura en Marte trakteren het hotelpersoneel met hun tekeningen. Als avonduitstap trekken de kinderen graag naar het parkje aan zeedijk nabij ons hotel alwaar wij alle vier aan onze fysiek werken aan de verschillende fitnesstoestellen op straat (een beetje te vergelijken met de Fit-O-Meter die BLOSO destijds lanceerde in Vlaanderen).
Donderdag houden wij het rustig in ons hotel. Veronica geeft de bagage een definitieve plaats in onze rugzakken. We spelen wat gezelschapspelletjes in foyer van hotel, de kinderen kunnen wat internetten, wij nemen onze laatste douche juist voor uitchecktijd van 12 uur en zoeken wat om te eten om nadien met pak en zak met een taxi naar de luchthaven van Salvador te trekken. Dit is de mooiste toegangsweg naar een luchthaven die wij ooit mochten meemaken : op het einde doorheen een kunstmatig aangelegd bamboebos. Bij het inchecken is de bediende weinig aandachtig en ziet geen problemen bij het overgewicht in 3 van de 4 bagagestuks (wat wegen strips en platen toch zo zwaar!). Onze laatste reales worden uitgegeven op de luchthaven alvorens in te stappen in de Airbus 320 van Air Europa die ons zal brengen naar Madrid. Van de bijna 9 uren vlucht kunnen zowel Laura en Marte het overgrootste deel slapen.
Op luchthaven Barajas van Madrid stappen wij vrijdagmiddag samen met enkele muzikanten van het befaamde Colombiaanse salsa-orkest Guayacan op het vliegtuig richting Zaventem. Ze zullen vanavond optreden op de Antilliaanse Feesten in Hoogstraten. Bij het wachten op onze bagage in Zaventem hebben wij nog een aangename babbel over Colombiaanse muziek. Nonkel Piet en tante Martine staan ons ondertussen op te wachten op de luchthaven om ons veilig naar Sleidinge te brengen na een prachtige zes weken in Zuid-Amerika… Moe en voldaan komen wij terug thuis…

zaterdag 3 augustus 2013

Wij bereiken Salvador Bahia… onze eindbestemming.

Vooreerst willen wij sommige lezers erop attent maken dat de foto’s van onze reisblog kunnen vergroot worden door erop te klikken (diashow is ook mogelijk). Maandag staan wij op met hevige regenbuien, dus het oorspronkelijke gepland bezoek aan het strand wordt vervangen door een stadsbezoek, met klemtoon op winkels waar we zo nodig kunnen schuilen voor de regen. In een wassalon denken ze het dubbele te moeten aanrekenen aan de gringo uit Sleidinge, maar Veronica weet een betere prijs te onderhandelen. Tegen de namiddag klaart het uit en toch blijven wij in het centrum van Aracaju. Hier vinden wij terug een tweedehandswinkel met fonoplaten aan één real per stuk. De meisjes sluiten naar gewoonte hun dag af in het zwembad van Jacques Hotel.
Dinsdag krijgen wij terug een mooie zonnige dag. Wij zullen de uitgebreide ontbijttafels binnenkort moeten missen. Via de busterminal (waar wij onze bustickets voor morgen naar Salvador reserveren) trekken wij naar São Cristóvão (een half uurtje bussen). Dit stadje was vroeger de hoofdstad van de staat Sergipe, het historisch centrum is nationaal erfgoed. Wij blijven hier tot kort na de middag en trekken vervolgens naar Aracaju (huidige hoofdstad van Sergipe) voor ons middagmaal, bezoek aan winkels, ijssalon, om vervolgens onze was te gaan afhalen.
Wij houden de weersvoorspellingen goed in de gaten en daarom trokken wij woensdag om 10u30 met busmaatschappij Bomfim naar Salvador, hoofdstad van de staat Bahia. Gedurende de busrit van zo’n 7 uur was het een grijze dag en heeft het voor het grootste deel geregend. Onderweg veel plantages met fruitkweek. Dit was de slechtste dag qua weer die wij toch nog toe moeten meemaken tijdens onze vakantie. Een taxi bracht ons naar hotel Nacional Inn, dat wij twee dagen voorheen boekten via internet. Ons hotel bevindt zich in een residentiële buurt Pituba, vlakbij de Atlantische kust. Aan het verkeer te zien is het wel duidelijk dat Salvador met zijn 3,5 miljoen inwoners de derde grootste stad van Brazilië is (na Sao Paulo en Rio de Janeiro). In Salvador blijven wij nog tot volgende week donderdag om van hieruit terug te keren naar huis. Donderdagvoormiddag trekken wij met de stadsbus naar het historisch centrum van Salvador, door Unesco op de lijst van werelderfgoed geplaatst (voor meer info klik hier) . De koloniale gebouwen in de Pelourinho wijk zijn wel het hoogtepunt van ons bezoek. Hier laten Laura en Marte met veel plezier hun haar vlechten. Het is de meest toeristische buurt die wij tijdens deze reis meemaakten. Na een tijdje wordt het vervelend steeds lastig gevallen te worden door allerhande verkopers die op de koop toe zich boos maken als er niets gekocht wordt (ook veel schooiers op straat). In het straatbeeld o.a. capoeira-vechtdans, kinderen van de sambaschool die oefenen op hun trommels, plaatselijke vrouwen in hun typische klederdracht (foto’s mits betaling), … Van de historische binnenstad verplaatsen wij ons naar het lager stadsdeel met de aanlegsteigers voor boottochtjes in de baai van Salvador en de Mercado Modelo (artisanale markt) met een lift die ons deed terugdenken aan Lissabon. Tussendoor bezoeken wij een optiekzaak om Marte’s bril te laten herstellen. Vooraleer af te zakken tegen valavond doen wij nog wat inkopen in het centrum. Aan de zeedijk in de buurt van ons hotel eten wij nog aan een straatstandje en profiteren wij ervan om enkele foto’s te nemen van de typische vrouwelijke klederdracht.
Vrijdag trekken wij met de stadsbus vrij vroeg richting wijk Barra voor strandbezoek. In de buurt van de vuurtoren zijn er hevige golven, niet ideaal dus voor onze kinderen. Wij trekken dan iets meer richting baai, doch ook hier krachtige golfslag; de stranden zijn niet te vergelijken met deze die wij voorbije weken mochten bezoeken in de staten Pernambuco, Alagoas en Sergipe. De Braziliaanse artiesten met hun surfplank hebben echter wel graag hevige golven… Vrouwelijke (en mannelijke) kontjes worden gekeurd… Wij ondervinden dat tegen de middag de vloed komt opzetten en nemen het zekere voor het onzekere om het strand te verlaten… nog geen tien minuten nadien kunnen diehards hun spullen uit het zeewater vissen en laten drogen. Tijdens onze verschillende busritten hadden wij in de wijk Rio Vermelho restaurant Fogo de Chao opgemerkt en dit kozen wij vandaag uit voor ons beste (en duurste) restaurant van onze huidige reis. Alle vier genoten wij van het buffet met diverse gegrilde vleessoorten dat door verschillende obers met lange spiesen vlees werd bediend aan tafel. Meer dan voldaan van dit culinair hoogstandje stapten wij nog wat in de wijk Pituba in de omgeving van ons hotel. De kindjes gingen vandaag vroeg slapen…
Zaterdag blijft de fotocamera om veiligeheidsredenen in ons hotel : wij trekken op koopjesjacht in het commerciële centrum van Salvador. Een enorme drukte in Avenida Sete de Setembro en de omgeving van busterminal Barroquinha. De kinderhandjes worden hier goed vastgehouden. De drie latina’tjes vinden wel hun goesting tussen de koopwaar… papa keert wat ontgoocheld terug over het aanbod fonoplaten in Salvador (gelukkig werd een grote voorraad ingeslaan voorbije dagen in de minder grote steden).