Op rondreis met huurauto…

Zaterdagmorgen 28 mei verliep de uittocht van Salta vlekkeloos, mede doordat zoals in de meeste Latijns-Amerikaanse steden de straten opgebouwd zijn in dambordvorm met telkenmale éénrichtingsverkeer.
De trip vanuit Salta richting San Antonio de los Cobres zou ons zo’n drieduizend meter hoger brengen en volgt nagenoeg hetzelde traject als "El tren a las nubes" (de trein naar de wolken), het hoogste treintraject ter wereld.
Via de Quebrada Colorada , de Quebrada de Tastil en tenslotte Quebrada del Torro bereikten wij in de late namiddag San Antonio de los Cobres, een mijndorpje midden in de Andes. Halverwege de rit begonnen de eerste verschijnselen van “sorojchi” (hoogteziekte) op te treden bij Laura, Ward en Verónica (Marte hield zich het sterkst). Wij vonden hostal La Esperanza bij Sergio en zijn familie. Laura, Marte en Verónica hielden een siesta, terwijl papa samen met Sergio’s 11-jarige zoon Leandro als gids nog met de auto de beroemde treinviaduct La Polvorilla opzochten voor een fotosessie.

Op zo”n 4200 meter boven zeeniveau is het hier snakken naar adem, fysieke inspanningen zijn uit den boze, onze hartslag is hier nagenoeg het dubbele als deze van bij ons thuis.
Wij hebben het getroffen in onze hostal : zeer familiale sfeer, wij verblijven ’s avonds in de living van onze gastheer en op tv kijken naar de prachtige goal van de Argentijnse voetbalgod Messi in de Champions League-finale tussen Barcelona en Manchester.
Zondagmorgen gingen wij alle vier eerst nog preventief op een zuurstofkuur in de kliniek van San Antonio alvorens onze trip verder te zetten (niet ongerust worden, wij zijn hier alle vier kerngezond !).
Het traject tussen San Antonio de los Cobres tot Salinas Grandes gaf een vrij eentonig altiplano-landschap met uitgestrekte pampas. Gelukkig kwamen wij tussendoor talrijke lama’s, alpaca’s en enkele vicuñas tegen, evenals enkele kleine dorpjes die voor wat afwisseling zorgden tijdens deze verplaatsing over verharde aardewegen.
Iets na de middag bezochten wij Salinas Grandes, een uitgestrekte zoutvlakte, qua schoonheid weliswaar niet te tippen aan Salar de Uyuni in Bolivië (wij mogen toch wat chauvinistisch zijn, nietwaar?).

De rit van Salinas Grandes naar Purmamarca in de namiddag was ronduit schitterend. De weg was vanaf nu volledig geasfalteerd. Dit stukje Andes moet zeker niet onderdoen voor hetgeen wij bij vorige reizen in Ecuador, Peru en Bolivië zagen. Achter iedere haarspeldbocht verscheen bij wijze van spreken een ander type rotsformatie in andere kleuren (de grond zit hier vol mineralen en ertsen). Laura en Marte waren vrij vlug de tel kwijt bij het aanzien van talrijke metershoge cactussen onderweg.
Rond 16u30 bereikten wij Purmamarca, het dorpje aan het begin van de Quebrada de Humahuaca (werelderfgoed Unesco : zie http://whc.unesco.org/en/list/1116 )
Zoals gewoonlijk onderhandelde Verónica hier ook bij het zoeken naar een slaapplaats (een gringo betaalt immers meer dan een latino !).
Maandagmorgen nog vlug wat foto’s genomen bij goede belichting van Purmamarca’s gekende berg met 7 kleuren en wij trokken verder de Quabrada de Humahuaca in.
De eerste stop was in Maimará en rond de middag waren wij in het Tilcara. De indianenmarkt was veel authentieker dan deze van gisteren in Purmamarca.
Vanaf het moment dat de zon opgaat is het aangenaam weer om de dag door te brengen : een t-shirt is voldoende.
Tegen de vooravond zakten wij af naar Humahuaca alwaar wij twee nachten zullen overnachten.