Op rondreis met huurauto…

Zaterdagmorgen 28 mei verliep de uittocht van Salta vlekkeloos, mede doordat zoals in de meeste Latijns-Amerikaanse steden de straten opgebouwd zijn in dambordvorm met telkenmale éénrichtingsverkeer.
De trip vanuit Salta richting San Antonio de los Cobres zou ons zo’n drieduizend meter hoger brengen en volgt nagenoeg hetzelde traject als "El tren a las nubes" (de trein naar de wolken), het hoogste treintraject ter wereld.
Via de Quebrada Colorada , de Quebrada de Tastil en tenslotte Quebrada del Torro bereikten wij in de late namiddag San Antonio de los Cobres, een mijndorpje midden in de Andes. Halverwege de rit begonnen de eerste verschijnselen van “sorojchi” (hoogteziekte) op te treden bij Laura, Ward en Verónica (Marte hield zich het sterkst). Wij vonden hostal La Esperanza bij Sergio en zijn familie. Laura, Marte en Verónica hielden een siesta, terwijl papa samen met Sergio’s 11-jarige zoon Leandro als gids nog met de auto de beroemde treinviaduct La Polvorilla opzochten voor een fotosessie.

Op zo”n 4200 meter boven zeeniveau is het hier snakken naar adem, fysieke inspanningen zijn uit den boze, onze hartslag is hier nagenoeg het dubbele als deze van bij ons thuis.
Wij hebben het getroffen in onze hostal : zeer familiale sfeer, wij verblijven ’s avonds in de living van onze gastheer en op tv kijken naar de prachtige goal van de Argentijnse voetbalgod Messi in de Champions League-finale tussen Barcelona en Manchester.
Zondagmorgen gingen wij alle vier eerst nog preventief op een zuurstofkuur in de kliniek van San Antonio alvorens onze trip verder te zetten (niet ongerust worden, wij zijn hier alle vier kerngezond !).
Het traject tussen San Antonio de los Cobres tot Salinas Grandes gaf een vrij eentonig altiplano-landschap met uitgestrekte pampas. Gelukkig kwamen wij tussendoor talrijke lama’s, alpaca’s en enkele vicuñas tegen, evenals enkele kleine dorpjes die voor wat afwisseling zorgden tijdens deze verplaatsing over verharde aardewegen.
Iets na de middag bezochten wij Salinas Grandes, een uitgestrekte zoutvlakte, qua schoonheid weliswaar niet te tippen aan Salar de Uyuni in Bolivië (wij mogen toch wat chauvinistisch zijn, nietwaar?).

De rit van Salinas Grandes naar Purmamarca in de namiddag was ronduit schitterend. De weg was vanaf nu volledig geasfalteerd. Dit stukje Andes moet zeker niet onderdoen voor hetgeen wij bij vorige reizen in Ecuador, Peru en Bolivië zagen. Achter iedere haarspeldbocht verscheen bij wijze van spreken een ander type rotsformatie in andere kleuren (de grond zit hier vol mineralen en ertsen). Laura en Marte waren vrij vlug de tel kwijt bij het aanzien van talrijke metershoge cactussen onderweg.
Rond 16u30 bereikten wij Purmamarca, het dorpje aan het begin van de Quebrada de Humahuaca (werelderfgoed Unesco : zie http://whc.unesco.org/en/list/1116 )
Zoals gewoonlijk onderhandelde Verónica hier ook bij het zoeken naar een slaapplaats (een gringo betaalt immers meer dan een latino !).
Maandagmorgen nog vlug wat foto’s genomen bij goede belichting van Purmamarca’s gekende berg met 7 kleuren en wij trokken verder de Quabrada de Humahuaca in.
De eerste stop was in Maimará en rond de middag waren wij in het Tilcara. De indianenmarkt was veel authentieker dan deze van gisteren in Purmamarca.
Vanaf het moment dat de zon opgaat is het aangenaam weer om de dag door te brengen : een t-shirt is voldoende.
Tegen de vooravond zakten wij af naar Humahuaca alwaar wij twee nachten zullen overnachten.

Wij hebben het goed in Argentinië !

Dinsdagavond was er met de familie Toranzos het afscheidsmaal in restaurant La Buena Mesa.
Woensdagvroeg vielen bij ons allemaal traantjes toen afscheid genomen werd in de ouderlijke woning. Tio Max bracht ons naar de luchthaven opdat wij met de Boliviaanse maatschappij Aerosur richting Salta (noordwest Argentinië) zouden kunnen vliegen.
Max had het zichtbaar heel moeilijk toen hij de meisjes voorbij de migratiedienst zag passeren.
Na een vlucht van anderhalf uur landden wij in Salta, 1145 meter boven zeeniveau bij een temperatuur van zo’n 18 graden. Met een taxi bereikten wij Hostal Rincon del Cielo waar wij voor drie nachten zullen blijven.

Woensdag 25 mei is het feestdag in Argentinïë, vandaar dat nagenoeg alle winkels gesloten waren en er weinig verkeer was in de binnenstad. Wij vonden een gezellig restaurantje waar ons een lekker stoofpotje en salteñas voorgeschoteld werden.
De meisjes namen een ruime siesta terwijl Ward wat computerde in de lobby van ons hostal.
’s Avonds trokken wij op verkenning in de binnenstad van Salta.
Wij konden donderdag het Boliviaans dagblad El Deber in Argentinië niet meer kopen. Toen verscheen zoals gepland de foto van Laura en Marte in deze gazet bij de aankondiging van de dag van het boek (zie : http://www.eldeber.com.bo/2011/2011-05-26/debercito.php )
Donderdag en vrijdag werd de binnenstad van Salta intensief bezocht. Een mengeling van indiaanse, mestiezen- en gaucho-bevolking.
Plaza 9 de julio, een zo voor Zuid-Amerika typische centrale plein met zitbanken, palmbomen is dé ontmoetingsplaats bij uitstek voor de plaatselijken die van school, winkel of werk komen.

Een mooi panorama over de stad Salta hadden wij vanop de bergflank San Bernardo die bereikt werd met de kabellift.
De concurrentie kon uitgespeeld worden bij het zoeken van een huurauto die wij vanaf morgen voor de komende 10 dagen boekten voor een rondrit in de provincies Salta, Jujuy en Tucumán.

Cotoca, Niño Feliz, Rancho Chico …

Zaterdagavond ging Ward met schoonbroer Max op stap in het centrum van Santa Cruz en ze bezochten verschillende “boliches”, waaronder "Clapton" die anno 2011 op een andere plaats gevestigd is dan bij vroegere bezoeken.

Zondag sliepen wij wat langer uit dan gewoonlijk en iets voor de middag kwamen wij aan in Cotoca voor een bezoek aan het bedevaartsoort en de plaatselijke markt. Vele Boliviaanse families maken de zondagse uitstap naar Cotoca enkel en alleen al om hier van de typische Boliviaanse keuken te proeven in de diverse eetstandjes op het overdekte marktplein.

Maandag hadden wij een afspraak met Luc Casaert, de Westvlaamse priester uit Tielt, die al meer dan 40 jaar in Bolivië werkzaam is. Met hem bezochten wij het hoofdkwartier van Fundación Niño Feliz,
In 1990 richtte hij in zijn parochiehuis in Santa Cruz een sociaal centrum op om de straatkinderen in zijn regio een beter bestaan te geven. Het doel is het kind te steunen in zijn familiale omgeving en aandacht te schenken aan de drie basisbehoeften : voeding, gezondheid en opvoeding.
Gestart als een klein project is Niño Feliz ondertussen uitgegroeid tot een grote stichting met meer dan 80 medewerkers. Enkele van de verwezenlijkingen : 5 eetzalen waar dagelijks een duizendtal kinderen aanschuiven voor een warme maaltijd, een goed uitgebouwd medisch centrum, scholen voor vakopleiding en informatica, workshops voor kunst. Ook de gezinnen varen er wel bij. Op maandelijkse bijeenkomsten worden de ouders adviezen gegeven in verband met hygiëne, voeding en opvoeding. De fondsen worden ondermeer via ontvangen peterschappen verzameld.
In de voormiddag kregen wij een rondleiding met Padre Lucas en algemeen verantwoordelijke señora Terry die er ook al sinds de oprichting van Niño Feliz bij was.
Het moment dat de kinderen rond het middaguur aankwamen op de refter zal ons steeds bijblijven, evenals de professionele organisatiestructuur van Niño Feliz…

Mona uit Gavere gaf voor ons vertrek wat foto’s en geschenkjes meer voor haar petekind Sergio met de vraag om hem op te zoeken en wat foto’s te willen nemen.
In de namiddag bezochten wij samen met Mariluz (verantwoordelijke voor peterschappen bij Niño Feliz) de familie van Sergio. Zelfs (schoon)broer Max, die nagenoeg gans Santa Cruz door en door kent, had de hulp nodig van Mariluz nodig om de zeer arme buitenwijk, alwaar Sergio’s familie woont, terug te vinden. Het valt moeilijk te beschrijven hoe hartelijk wij ontvangen worden bij deze arme familie, die in zeer primitieve omstandigheden moet leven … De menselijke warmte die Sergio, zijn mama, broertje en zusjes uitstraalden zullen ons steeds bijblijven !
Jawel Mona, je mag echt trots zijn op je petekind Sergio… de talrijke foto’s en filmpjes heb je nog tegoed bij onze terugkomst.
Wijzelf steunen Nino Feliz al sinds die aangrijpende informatieavond in de parochiezaal van Sleidinge eind jaren ’90 alwaar Padre Lucas aanwezig was. Wij trachten zoveel mogelijk benefietactiviteiten ten voordele van de stichting in België bij te wonen. Zo gingen bijvoorbeeld de giften bij onze trouwmis integraal naar Niño Feliz.
Deze organisatie kunnen wij enkel maar aanbevelen aan mensen die “een goed doel” willen steunen. De stichting wordt op een zeer professionele en zeer menswaardige manier geleid en bestuurd. Hierbij mogen wij zeker het baanbrekend werk van mevrouw Marie Christine Viaene uit Aalter niet over het hoofd zien.
Kortom : dit is ontwikkelingshulp van de bovenste plank !
Meer info over Niño Feliz : www.fundacionninofeliz.org

Dinsdag gingen wij met Max op daguitstap via Warnes, Montero ,Okinawa naar Rancho Chico.
’s Middags hielden wij in het buitenverblijf van Max in Rancho Chico een picknick met barbecue. Vandaag was het dorpsfeest in Rancho Chico en wij konden er zelfs een doopplechtigheid bijwonen.
Verschillende kindjes uit het kleine dorp kwamen ons vervoegen. Ongelooflijk hoe kinderen elkaar direct kunnen vinden om te spelen : Laura en Marte hebben enorm genoten met de kindjes uit het dorp.
Morgen woensdag verlaten wij Bolivië en vliegen met Aerosur naar Salta in het Noordwesten van Argentinië…